14." Nie poczułam żadnych iskier ani motylków w brzuchu."

                                                                 Music.
24 luty 2013 rok.
Przeciągnęłam się powodując, że moje kości zaczęły pstrykać. Ziewnęłam przeciągle i zasłoniłam dłonią usta. Byłam potwornie niewyspana i jedyną rzeczą jaką potrzebowałam był kubek gorącej kawy. Nałożyłam na siebie błękitny szlafrok po czym udałam się do kuchni. Usiadłam przy stole i ujęłam w dłonie kubek z gorącą kawą. Nie przejęłam się nawet tym, że prawdopodobnie owa kawa należy do mojej siostry. Z Kate nie rozmawiałam już od dawna. Nasza ostatnia rozmowa zakończyła się na tym, że moja siostra osądziła mnie o coś czego nie zrobiłam. Wciąż nie mogę zrozumieć jak mogła się tak zachować.

-Cześć.-Powiedziała Kate siadając naprzeciwko mnie.

Spojrzałam na nią zdziwiona. Czy ona naprawdę się do mnie odezwała? Czyli teraz będziemy udawać, że nic się nie stało, tak? To są chyba jakieś kpiny.

-Niemożliwe, odezwałaś się do mnie.-Udałam zachwyt.-Już nie jestem przezroczysta?

-Naomi..-Westchnęła.

Prychnęłam i udałam się do salonu. Nie miałam zamiaru udawać, że nic się nie stało. Jestem bardzo pamiętliwa. Jęknęłam, kiedy brunetka usiadła obok mnie na kanapie. Spojrzała na mnie, a w jej oczach był smutek i wstyd.

-Tak bardzo Cię przepraszam.-Zacisnęła usta w wąską linijkę.-Osądziłam Cię bezpodstawnie i nie ma żadnego wyjaśnienia na moje zachowanie. Jestem okropną siostrą, wiem. Ale ja po prostu byłam zazdrosna, wiesz? Nie umiem tego wyjaśnić, Nao. Ale mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Wypuściłam głośno powietrze z ust, gdy usłyszałam jej słowa. Były takie szczere. Uwierzyłam jej. To jest wciąż moja siostra i mimo wszystko bardzo ją kocham. Tak wiele jej zawdzięczam. Przecież to ona mnie wychowała, to ona zajęła się moją karierą, to ona była zawsze przy mnie. 

-Kochasz go?-Spytałam cicho.

Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała bardzo szybko. Nie spojrzała na mnie, nie miała odwagi. Tępo wpatrywała się w czarny ekran telewizora. Wszystko wskazywało na to, że go pokochała. Ale mimo wszystko chciałam usłyszeć to od niej.

-Kate.-Pogoniłam ją.

-Tak, kocham go.-Westchnęła.

-Wybaczam Ci.

Brunetka słysząc moje słowa przytuliła się do mnie. Brakowało mi jej głosu. Nie chciałam abyśmy żył w niezgodzie. Rodzice na pewno by nie chcieli. Myślę, że nie są ze mnie dumni. Jestem okropnym człowiekiem, który rani wszystkich dookoła. Zawsze powtarzali mi, że trzeba liczyć się z uczuciami innych, ale ja najwyraźniej o tym zapomniałam.
-Powiedziałaś mu?-Spytałam wycierając jej mokre policzki z łez.

-Co?! Oszalałaś?-Wybuchła.-Jeżeli on mi nie wyzna miłości, to ja na pewno tego nie zrobię.

-Ale..-Zaczęłam, ale mi przerwała.

-Nie ma żadnego "ale", rozumiesz?

Westchnęłam i przytaknęłam głową. Nie mogłam jej pomóc jeżeli chodziło o miłość. Nigdy nie byłam poważnie zakochana więc nie rozumiałam takiego słowa jak "miłość". Chciałabym kiedyś zaznać takiego uczucia, ale sądzę, że to nie stanie się w najbliższym czasie.

-A co u ciebie? Zauważyłam, że dużo czasu spędzasz z Harrym.-Poruszyła zabawnie brwiami.

-To tylko przyjaciel.-Westchnęłam.-Czy każdemu z osobna muszę to powtarzać?

-Nie złość się, ale wyglądacie razem uroczo.

-Nie musiałaś mi tego mówić.-Jęknęłam.-Jestem za stara żeby być uroczą.

-To jaka chcesz być jak tak?-Uniosła jedną brew do góry.

-Seksowna, to logiczne.

Kate na moje słowa roześmiała się głośno. Gdyby nie była moją siostrą, to już dawno bym ją zabiła. Czasami potrafi być taka irytująca. Jak byłam mała często mi dokuczała, ale od śmierci rodziców, to się zmieniło. Oczywiście czasami śmiała się z moich wypowiedzi, ale to nie było to co kiedyś.

-Niech to szlag, zapomniałam Ci powiedzieć, że jutro zaczynamy ponowną pracę nad twoją płytą. Plus przed tobą trzy wywiady oraz parę spotkań z fanami.

Spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami. Naprawdę się ucieszyłam. Euforia opanowała całe moje ciało. Myślę, że brakowało mi już pracy. Oczywiście uwielbiam odpoczywać, ale nie mogłabym przesiedzieć całego swojego życia w domu oglądając jakąś brazylijską telenowelę. Bez przesady.

-Świetnie.-Klasnęłam w dłonie.-Już nie mogę się doczekać.

-Oh, i jeszcze niedługo jest gala.-Uśmiechnęła się.-Pniesz się coraz wyżej.

-Mam nadzieję, że niedługo osiągnę szczyt.

-Już niedługo.-Powiedziała z entuzjazmem.-Muszę iść porozmawiać z Zaynem. Nie wiem, kiedy wrócę.

-W porządku.-Mruknęłam
Katherine wstała z kanapy, a następnie truchtem wbiegła na górę. Uśmiechnęłam się delikatnie zdając sobie sprawę z tego, że właśnie się pogodziłyśmy. Miałam już dość tej napiętej atmosfery między nami. Z uśmiechem na ustach udałam się do swojego pokoju. Spojrzeniem omiotłam całe pomieszczenie. Cóż, nie panował tutaj porządek. Leniwie zaczęłam sprzątać. Nienawidziłam tego robić. Bałagan mi odpowiadał, ale nie dla Kate i innych osób. To nie moja wina, że jestem dziwna.
-Cześć.-Usłyszałam głos, który sprawił, że na moim ciele pojawiała się gęsia skórka.
Przestraszona odwróciłam się w stronę drzwi. Odetchnęłam z ulgą widząc Nialla. Chłopak uśmiechnął się do mnie nieśmiało, co od razu odwzajemniłam.
-Twoja siostra mnie wpuściła.-Wyjaśnił.
-Oh, w porządku.-Rzuciłam na łóżko poduszkę.
-Wiesz, miałem wszystko zaplanowane już od dawna, ale deszcz pokrzyżował moje plany.
-Możemy zostać u mnie jeżeli Ci to pasuje. Kate i tak wychodzi.-Byłam okropnie skrępowana. Gdzie jest moja odwaga, kiedy jej potrzebuję?
-Dlaczego nie.-Wzruszył ramionami.-Naprawdę chciałem aby to był niezapomniany dzień.
Coś mnie ścisnęło w sercu, gdy usłyszałam jego słowa. Zależało mu, a mi niekoniecznie. Teraz żałuję, że dałam mu jakąkolwiek nadzieję.
-Jeszcze nie wszystko stracone. Ten dzień może być idealny.-Uśmiechnęłam się.
Niall pokiwał głową, a następnie usiadł na moim dwuosobowym łóżku. Z ciekawością przyglądał się wystrojowi mojego pokoju. Swój wzrok zawiesił na mojej gitarze, która stała pod oknem.
-Grasz?-Spytał.
-Od trzynastego roku życia.-Usiałam obok niego.-Uwielbiam grać, to mnie odpręża.
-Mam tak samo.-Zaśmiał się.-Zagrasz mi coś?
-Um.. Jasne.

Chwyciłam gitarę i zajęłam swoje poprzednie miejsce obok Nialla. W głowie miałam pełno piosenek, które mogę mu zagrać, ale żadna nie była idealna. No, dalej! To miał być idealny dzień.

Szarpnęłam strunami, a po chwili do moich uszu dobiegła przyjemna melodia.
-I don't wanna be left behind
Distance was a friend of mine
Catching breath in a web of lies...-Zaczęłam śpiewać.
Wydawało mi się, że jestem sama. W swoim własnym świecie do którego nikt nie ma wstępu. Muzyka od zawsze mnie odprężała. Była całym moim życiem. Tylko grając i śpiewając mogłam wyrażać swoje uczucia. Piosenka "Catch My Breath" była jedną z moich najwspanialszych dzieł. Dlatego właśnie ona jako pierwsza pojawiła się na rynku muzycznym. Była moją przepustką do sławy.

-Kocham tą piosenkę.-Powiedział Niall, kiedy tylko skończyłam grać.

-Serio?-Nie mogłam w to uwierzyć.

-Jasne.-Uśmiechnął się.-Słyszałem ją w radiu.

-Czyli podoba Ci się?-Spytałam dla upewnienia. 

-Przecież to powiedziałem.-Zaśmiał się.-Kiedy odbędzie się twój pierwszy koncert?
-Nie mam pojęcia.-Westchnęłam.-Kate nie podała mi jeszcze terminu.
-Rozumiem.-Pokiwał głową.-Na pewno na niego przyjdę.
-Będę zaszczycona Twoją obecnością.-Zaśmiałam się.
-Mam taką nadzieję.-Zrównał mi.-Chciałem też Cię przeprosić za wczorajsze zachowanie Danielle. Zwykle tak się nie zachowuje.
-Nie przepraszaj, to nie twoja wina, że jest zdzi.. Niemiła.-Ledwo powstrzymałam się przed słowem "zdzira".
-Jak już mówiłem-zwykle taka nie jest.-Wzruszył ramionami.
Przez następne godziny rozmawialiśmy o wszystkim co ślina przyniesie nam na język. W pewnym momencie nawet zapomniałam, że jest to randka. Wyluzowałam się i rozmawiałam z nim jak ze zwykłym kumplem. Zależy mi na tym aby został moim przyjacielem. Niestety nie odwzajemniam jego uczucia mimo tego, że jest naprawdę przystojny.
-Mogę?-Skinął na gitarę, która leżała obok mnie.
-Jasne.-Podałam mu instrument.
Opuszkami palców przejechał po strunach, które wydały z siebie dźwięk. Zamknęłam oczy słysząc jego śpiew. Śpiewał o miłości, pięknej miłości. Jego głos był jak kołysanka, narkotyk. Śpiewał niesamowicie. Miał ogromny talent, którego mu zazdrościłam.  Wyobraziłam sobie siebie i jakiegoś mężczyznę. Byliśmy szczęśliwi i zakochani. Kochaliśmy siebie nawzajem. Zielonooki chłopak co chwila całował moje policzki i szeptał jak bardzo mnie kocha. Znałam skądś ten głos. Chciałam zobaczyć jego twarz lecz była czarna. Widziałam tylko oczy-zielone oczy.

Uniosłam powieki do góry, kiedy śpiew Nialla ucichł. Farbowany blondyn odłożył gitarę na łóżko i uśmiechnął się do mnie nieśmiało. Mój oddech przyspieszył, kiedy pochylił się nade mną. To działo się tak szybko. Jego usta delikatnie naparły na moje. Musnął moje wargi i po chwili się odsunął lecz nasze usta i tak wciąż się dotykały. Nie poczułam żadnych iskier ani motylków w brzuchu. Najgorsze było to, że czułam się jak dziwka.

Fuck, miałaś rację Danielle. 

Hej! Co u Was słychać? Tęskniliście? Ja bardzo.  Ten rozdział pisało mi się bardzo ciężko i nie jestem z niego ani trochę zadowolona. Przepraszam, że musicie czytać takie głupoty.
Wyobraźcie sobie, że piosenki Kelly są Naomi, ok? To nie problem?
Pozdrawiam <33