11.„Właśnie w tym momencie rozpętałaś wojnę.”

22 luty 2013 rok.

Promienie słoneczne delikatnie muskały nasze twarze. Rozmawiałem z Paulem, który był wokalistą jednego z zespołów, które mają dziś wystąpić. Jednak co chwilę zerkałem na Franky, która pochłonięta była rozmową z dwiema włoszkami. Wiatr rozwiewał jej długie włosy. Wyglądała prześlicznie.

-Jesteście razem?-Z moich rozmyślań wyrwał mnie głos Paula.

-Kto?-Zmarszczyłem brwi.

-Ty i Naomi.

-Nie.-Zaprotestowałem szybko.-Jesteśmy przyjaciółmi.

-Zachowujecie się jak para.-Zauważył.

-Możliwe ale nią nie jesteśmy.

Czarnowłosy tylko przytaknął głową i wlepił swój wzrok w blondynkę. Naprawdę zachowujemy się jak para? Byłem tylko raz poważnie zakochany ale miałem wtedy tylko szesnaście lat i nie rozumiałem co to miłość. Zresztą teraz też nie rozumiem. Chciałbym kiedyś spotkać taką osobę, którą pokocham jak nikogo innego. Chciałbym zaznać uczucia tak silnego jak miłość. Oczywiście nie mam na myśli rodzinnej miłości bądź przyjacielskiej- nie. Mam na myśli miłość pomiędzy kobietą i mężczyzną. Te same uczucie, które łączy Louisa i Eleanor oraz Liama i Danielle.

-Nad czym tak dumasz?-Spytała Franky.

-Nad niczym ważnymi.-Uśmiechnąłem się i objąłem ją ramieniem.-Jakie plany na dziś?

-Zjadłabym jakiegoś fast-fooda i oglądnęła horror.

- McDonald's może być?

-Jak najbardziej. A film jaki proponujesz?-Spytała.

-Nad tym jeszcze pomyślę.-Powiedziałem.

-Tylko nie Bambi, Harry.
 Udałem obrażonego, kiedy dziewczyna wybuchła niekontrolowanym śmiechem. Wyglądała jakby miała za chwile umrzeć ze śmiechu. W jej zielonych oczach błysnęły iskierki szczęścia, a dołeczki w policzkach, sprawiły, że wyglądała bardzo uroczo. Pożegnaliśmy się z wcześniej poznanymi ludźmi po czym wsiedliśmy do mojego samochodu. Odpaliłem silnik i ruszyłem w stronę Londynu. Kąciki moich ust uniosły się do góry, gdy do moich uszu dobiegł śpiew dziewczyny. Po chwili przyłączyłem się do niej. Wprost wykrzykiwaliśmy słowa piosenki „Scream and Shout”

- Britney, bitch!-Krzyknęliśmy równocześnie.

Wnętrze samochodu wypełnił nasz głośny śmiech. Przez całą drogę śpiewaliśmy różne piosenki. Z Franky nie da się nudzić. Zaraża mnie swoją pozytywną energią. Przy niej czuję się tak samo jak przy chłopakach. Wiem, że mogę wszystko jej powiedzieć, a ona mnie zrozumie.

                                                     *

Siedzieliśmy przy stoliku zajadając się niezdrowym jedzeniem. W powietrzu unosił się zapach frytek i hamburgerów. Pokręciłem rozbawiony głową widząc zadowoloną minę Franky. Miała wręcz idealną figurę więc bardzo się zdziwiłem, kiedy powiedziała mi, że często jada takie rzeczy. Poczułem również ulgę słysząc jej słowa. Nie chciałbym aby głodziła się po to aby być „idealną”. Świetną atmosferę, która panowała w słynnym barze psuły fanki, które podchodziły prosząc nas o autograf.

-Widzę śliniące się fanki na dwunastej.

Zaśmiałem się cicho słysząc słowa mojej przyjaciółki. Zagryzłem wargę aby nie roześmiać się jeszcze głośniej, kiedy blondynka zaczęła wpychać do buzi hamburgera. Wyglądała jak mały pączek.

-Wiesz, że wiele ludzi uważa, że jesteśmy parą?-Spytałem. Byłem ciekawy jaka będzie jej reakcja. Zdziwiłem się, kiedy na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech.

-To jak kochanie, kiedy idziemy na zakupy?-Zaśmiała się.-Żartowałam, czubku.-Uderzyła mnie żartobliwie w ramię.

-Serio? A już się napaliłem na te zakupy.-Zrobiłem smutną minę, na co dziewczyna ponownie wybuchła śmiechem.

-Zaraz nas stąd wyrzucą.-Mrugnęła do mnie.

-Pójdziesz na tą randkę z Niallem?

-Możemy o tym nie gadać?-Spojrzała na mnie błagalnie.

-Jak chcesz.-Westchnąłem.

Wciąż zastanawiałem się jak mogłem nie zauważyć, że Niall ma coś do Franky. Dlaczego nam o tym nie powiedział? Zawsze z chłopakami mówimy sobie takie rzeczy. Jesteśmy jak bracia i nie mamy przed sobą tajemnic, przynajmniej tak mi się wydawało.

-Harry wszystko okey? Jesteś dziś jakiś nieprzytomny.

Spojrzałem w zielone oczy dziewczyny. To takie dziwne, że jesteśmy do siebie tak bardzo podobni. Obydwoje mamy zielone oczy i dołeczki w policzkach. Ale przede wszystkim mamy takie same charaktery.

-Harry!-Otrząsnąłem się ze swoich myśli. Dziewczyna była podirytowana moim zachowaniem.

-N.. Nie mogę zrozumieć dlaczego nam nie powiedział.-Zająkałem się.

-Może chciał wam powiedzieć ale go wyprzedziłam?-Zamknąłem oczy, kiedy dziewczyna położyła swoją dłoń na moją.

-Nie wiem, Franky.-Westchnąłem.

Jej zimna dłoń oziębiała moją ciepłą. Lubiłem czuć jej dotyk. Dział na mnie uspakajająco. W tak niedługim czasie stała się dla mnie bardzo ważna. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. Uzależniłem się od niej i jest mi z tym dobrze.

                                                           *
-Harry!-Usłyszałem krzyk blondynki.-Harry, co chcesz do picia?

-Obojętnie!-Powiedziałem tak głośno aby mnie usłyszała.

Rozłożyłem się na kanapie w salonie i czekałem na Franky, która miała zająć się przekąskami na seans filmowy. Zastanawiałem się co robią chłopacy. Ostatnio nie spędzaliśmy razem dużo czasu. Moi przyjaciele lubię Franky i nie mają nic przeciwko naszym spotkaniom. Aczkolwiek zdaję sobie sprawę z tego, że ostatnio trochę ich zaniedbałem.

-Co tym razem?

Spojrzałem na blondynkę, która usiadła obok mnie. Na stoliku postawiła miskę z popcornem, chipsami, szklanki oraz butelkę coli.

-Może przyszłabyś do nas jutro?-Spytałem niepewnie.

-Jasne.-Uśmiechnęła się ukazując swoje urocze dołeczki.-To co oglądamy?

-Krzyk 4?
Dziewczyna pokiwała głową po czym włączyła film. Na ekranie plazmowego telewizora pojawiły się napisy. Obydwoje w skupieniu oglądaliśmy film. Był on bardzo ciekawy. Franky była wręcz fanką filmów takiego typu. Widok krwi czy tym podobnych rzeczy nie robił na niej zbyt wielkiego wrażenia. Czasami nawet wybuchała śmiechem i mówiła jacy to żałośni są bohaterowie tego filmu.

-Najlepszy film ever.-Powiedziała, kiedy film już się zakończył.-A Emma Roberts jest świetną aktorką. Jestem jej fanką.

Zaśmiałem się, słysząc jej podekscytowany głos. W jej oczach świeciły iskierki szczęścia i podniecenia. Już wiem co zrobić aby była szczęśliwa-kupić fast foody i oglądnąć z nią dobry horror.

-Tak to było dobre.-Przyznałem.-Myślałem, że seryjnym zabójcą będzie Judy, a nie Jill.

-To się nazywa aktorstwo, Harry. A Emma jest świetną aktorką.

Blondynka wyjęła z kieszeni spodni dotykowy telefon i zaczęła odczytywać wiadomość, którą dostała aby po chwili na nią odpisać. Jej zmarszczone brwi nie były dobrym znakiem. Często marszczyła brwi, kiedy się denerwowała.

-Co się stało?-Spytałem.

-Pinky jest na mnie zła bo nie poświęcam jej tyle czasu co kiedyś.-Westchnęła.

-To może przyjdziesz z nią jutro do nas?-Zaproponowałem.-Chciałbym ją poznać.

-Jesteś tego pewny? Pinky jest trochę dziwna..

-A ty jesteś normalna?-Uniosłem jedną brew do góry.

-Przegiąłeś.-Zaśmiała się po czym uderzyła mnie poduszką w twarz.

-Właśnie w tym momencie rozpętałaś wojnę.

Nie minęła minuta, a my okładaliśmy się poduszkami. Cały czas śmieliśmy się i krzyczeliśmy. Dobrze, że Kate nie było w domu bo na pewno nie byłaby zadowolona z tego co robiliśmy. Pragnąłem aby ten dzień nigdy się nie skończył.

Ten rozdział dedykuję Klaudii Styles, która ma dzisiaj urodziny! Wszystkiego najlepszego kochana! Zdrowia, szczęścia, pomyślności, miłości i wspaniałych przyjaciół. Naprawdę bardzo cieszę się, że ze mną jesteś. Każdy Twój komentarz jest taki motywujący, że ojej. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego ;*