18.„Zawiodłem i przegrałem”

1 marca 2013 rok.

Mruknąłem cicho, gdy poczułem miękkie wargi na moim ramieniu. Kąciki moich ust uniosły się ku górze, ponieważ uwielbiałem być właśnie tak budzony. Odprężyłem się poprzez delikatne muśnięcia na mojej skórze. Pomału otworzyłem powieki, aby jasne promienie słonecznie nie poraziły moich oczu. Uśmiechnąłem się szeroko widząc najpiękniejszą kobietę na całym świecie. Jej szaro-niebieskie tęczówki wpatrywały się we mnie z czułością. Jej włosy były potargane, a moja koszulka, którą miała na sobie okrywała jej nagie ciało.
-W końcu się obudziłeś.-Uśmiechnęła się.
-To była idealna pobudka.
-Wiedziałam, że Ci się spodoba.
-Yhym.-Mruknąłem.
Pociągnąłem ją za rękę przez co dziewczyna upadła na moje ciało. Podniosła głowę, aby spojrzeć w moje oczy, które wręcz prosiły ją o pocałunek. Kciukiem delikatnie przejechałem po jej dolnej wardze powodując, że uśmiechnęła się słodko. Była taka piękna. Po moim ciele przebiegł przyjemny dreszcz, kiedy nasze usta złączyły się w romantycznym pocałunku. Jej język delikatnie pieścił mój. Nie wierzę, że to dzieje się naprawdę.
-To podoba mi się jeszcze bardziej.-Wyszeptałem w jej usta.
-Tak, mi też.-Zaśmiała się i odsunęła ode mnie.
Oparłem się na łokciu i zacząłem przyglądać się Perrie. Dziewczyna podeszła do lustra i zaczęła czesać swoje włosy. Robiła to bardzo dokładnie. Gdy jej włosy były jak zwykle lśniące i wyszczotkowane, zaczęła robić makijaż. Nie mogłem zrozumieć dlaczego to robi. Bez makijażu również była piękna. Niestety Perrie była naprawdę zakompleksiona i chciała chociaż trochę wyglądać ładnie. Nic nie działały moje zapewnienia, że jest piękna i tak mi nie wierzyła.
-Wstawaj Zayn.-Powiedziała.-Zaraz wychodzimy.

-Musimy?-Jęknąłem.
Nie miałem ochoty spotkać się z chłopakami mimo tego, że te całe spotkanie, to był mój pomysł. Chciałem im oficjalnie powiedzieć, że wróciłem do Perrie. Ale teraz marzyłem tylko o tym, aby spędzić ten dzień z moją dziewczyną i nikim innym.
-Zayn.-Moja dziewczyna stanęła przede mną z rękoma założonymi na piersi.-Musimy już iść.
Jęknąłem słysząc jej słowa. Była taka poważna. Czasami naprawdę była przerażająca.
Zaśmiałem się, gdy dziewczyna ułożyła się na moim półnagim ciele i wtuliła się w nie. Nie ma słów, które by opisały jak bardzo ją kocham.
                                                                          *
-Poczekaj!
Perrie chwyciła mnie za ramię, kiedy chciałem wysiąść z samochodu. Spojrzałem na jej twarz, na której widniał grymas. Stresowała się. Delikatnie zacząłem pocierać jej policzek swoją dłonią, aby się zrelaksowała. Nie miała się czym martwić.
-Kochanie, wszystko będzie dobrze.-Uśmiechnąłem się.-Nie stresuj się.
-Słuchaj, a może oni mnie znienawidzili za to, że przedtem z tobą zerwałam?-Przegryzła nerwowo wargę.
-Na pewno nie.-Pokręciłem przecząco głową.-Oni Cię uwielbiają mimo wszystko.
Dziewczyna odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się. Wysiedliśmy z samochodu, a następnie weszliśmy do domu. Przytuliłem ją do swojej piersi zanim udaliśmy się do salonu.
-Jesteśmy!
Chłopacy słysząc mój głos spojrzeli na nas. Ledwo powstrzymałem się od wybuchnięcia śmiechem, kiedy zobaczyłem ich zszokowane miny. Perrie niespokojnie poruszyła się w moich ramionach. Również była rozbawiona ich reakcją na nasz widok.
-Perrie!-Krzyknął uszczęśliwiony Lou.
Szatyn w mgnieniu oka znalazł się przy nas i przycisnął kruche ciało mojej dziewczyny do siebie. Inni podążyli za jego przykładem. Uśmiechali się do niej przyjaźnie i naprawdę cieszyli się, że przyszła. Moi przyjaciele od zawsze lubili Edwards. Uważali, że jest dla mnie stworzona. Ponadto była ich dobrą przyjaciółką. Mieli dobry kontakt.
-Gdzie jest Harry?-Spytała Perrie.
Rozejrzałem się dookoła, ale nigdzie nie zauważyłem Stylesa. Odruchowo zacisnąłem dłonie w pięści. Nie lubiłem, kiedy ktoś mnie ignorował, a Hazza, to zrobił. Przecież mówiłem im wczoraj, że przyjdę ze swoją dziewczyną.
-Wyszedł do Naomi z samego rana i jeszcze nie wrócił.-Poinformował nas Liam.
-Zayn, bądź tak miły i przynieś piwo.
Spojrzałem gniewnie na Nialla, który wydał mi rozkaz. Uśmiechnął się do mnie szeroko i odpędził dłonią w kierunku kuchni. Zostawiając moją dziewczynę na pastwę losu, udałem się do obszernej kuchni. Utrzymana była w odcieniu vintage. Oczywiście było w niej czysto, ponieważ było to królestwo Harry’ego. Styles uwielbiał gotować.
-Dlaczego przyszedłeś z Perrie?
Spojrzałem pytająco na Louisa, który wszedł do kuchni. Tomlinson usiadł na wysokim krześle barowym i spojrzał na mnie wyczekująco. Nie rozumiałem jego pytania. Z kim innym miałem przyjść niż z Perrie?
-Nie rozumiem.-Oparłem się o blat.
-Przecież byłeś z Kate.
-To skomplikowane, Lou.-Westchnąłem.
-To mi wytłumacz.
Nerwowo przegryzłem dolną wargę wiedząc, że będę musiał być z nim szczery. Od dawna zbierałem się na to, aby im wszystko powiedzieć, ale tchórzyłem. Byłem tchórzem, ale dziś chciałem pokonać mój strach. Przede wszystkim strach przed niezrozumieniem.
-Kiedy Perrie ze mną zerwała mój świat się zawalił. Czułem jakby ktoś zabrał mi cząstkę mnie. Z dnia na dzień przestałem wierzyć w miłość. Kiedy poznałem Kate znowu poczułem się ważny. Gdy się z nią kochałem zapominałem o wszystkim. Czułem, że mogę jej ufać, bo ona ufała mi bezgranicznie. Jej wiek nie miał znaczenia dopóki nie zaczęła wyobrażać sobie naszej wspólnej przyszłości. Wiesz, dziecko, dom, pies i te inne sprawy. Właśnie wtedy zacząłem się bać, chciałem się wycofać. Potem znowu wróciła Perrie, a ja grałem na dwa fronty. Pamiętam, że Kate była wściekła, kiedy nie poświęciłem jej swojego czas w walentynki. Powiedziałem jej wtedy, że byłem z wami, a tak naprawdę byłem z Perrie. Wróciliśmy do siebie i było lepiej niż kiedykolwiek.
Louis patrzył na mnie z wyraźnym zaskoczeniem, nie spodziewał się tego po mnie. Czułem, że go zawiodłem. Poczucie winy zżerało mnie od środka. Ojciec od dziecka mi powtarzał, abym szanował kobiety, najwyraźniej nie udało mi się.
-Teraz już wszystko rozumiem.-Westchnął.-Cieszę się, że jesteś Perrie, naprawdę.
Uśmiechnąłem się szeroko słysząc jego słowa. Uszczęśliwił mnie fakt, że nie miał nic przeciwko naszemu związkowi. Potrzebowałem wsparcia przyjaciół.
Biorąc wcześniej piwo obydwoje wróciliśmy do salonu. Postawiłem piwa na szklanym stoliku po czym usiadłem obok mojej dziewczyny na kanapie. Chłopacy cały czas rozbawiali Perrie i nie mogli się powstrzymać przed tym, aby mnie upokorzyć. Prawdziwi przyjaciele, akurat.
-Kiedy wasz związek się zakończył, nasz smutas był totalnie zdołowany. Chodził dookoła i gadał jakie to życie jest okrutne, a miłość nie istnieje, blablabla..-Liam zaczął robić dziwne miny, na co wszyscy parsknęli śmiechem. Rzecz jasna oprócz mnie. Byłem zażenowany ich zachowaniem.
-Zamknij się.-Syknąłem, a moje policzki zaczęły piec z zawstydzenia.
-Oh, to takie słodkie.-Perrie uśmiechnęła się słodko.-Kochanie, gdybym wiedziała, że przeżywasz, to tak mocno, to bym szybciej Ci wybaczyła.
-Wszędzie miłość, nie wierzę.
Wszyscy spojrzeli na Horana, który opróżnił już drugą puszkę piwa. Zachowywał się jak naburmuszony nastolatek, któremu rodzice nie pozwolili iść na imprezę.
-Co się stało?-Spytała troskliwie Perrie.
Nie lubiła patrzeć na smutek innych i za wszelką cenę chciała każdego uszczęśliwić. Czasami zapominała o swoim szczęściu. Wierzyła, że Bóg wynagrodzi jej, to w niebie.
-Jestem naiwny, to się stało.-Mruknął.
-Zakochał się w Naomi, ale ona woli Harry’ego.-Wyjaśnił Louis.
-Kto, to Naomi?-Perrie zmarszczyła brwi.
-Przyjaciółka.-Powiedział Liam.-Naomi Elev, może znasz?
-To ona śpiewa tą piosenkę „Catch My Breath”?-Spytała podekscytowana.
-Yeah.-Odezwałem się.
-Jestem uzależniona od tej piosenki! Kocham ją.
-Nie wierzę.-Niall pokręcił niedowierzająco głową.
-Witajcie wszyscy i… Perrie?
Moje serce przestało bić, kiedy zobaczyłem Harry’ego i na moje nieszczęście Naomi. Obydwoje zszokowani wpatrywali się we mnie i moją dziewczynę. Czułem, że dzisiaj umrę. Naomi mnie zabije!
-Harold!-Krzyknęła Pezz.
-Farbowana!-Harry zaśmiał się zanim Perrie nie przytuliła go mocno.
Harry uwielbiał wymyślać jej różne przezwiska, a ze względu na to, że Perrie lubiła eksperymentować ze swoimi włosami nadał jej ksywkę „Farbowana”. Oryginalne, nie ma co.
-Harry!-Dziewczyna uderzyła go żartobliwie w ramię.-Wiesz, że nie lubię jak tak do mnie mówisz.
-Jasne, jasne.-Zaśmiał się.-A tak w ogóle, to poznaj Naomi.
Pezz z uśmiechem na ustach wysunęła w jej stronę dłoń, którą siostra Kate bez wahania uścisnęła. Zdziwiłem się, kiedy na ustach Elev pojawił się przyjazny uśmiech.
-Miło mi Cię poznać.-Powiedziała Nao.
-Mi również.
-Więc, jesteś dziewczyną Zayna, tak?-Spytała. Proszę, nie.
-Owszem.-Perrie uśmiechnęła się do mnie co od razu odwzajemniłem.
Blondynka pokiwała głową, a następnie spojrzała na mnie zabójczym wzrokiem. Znienawidziła mnie w jednej chwili. Szkoda, bo naprawdę ją lubiłem. Perrie wraz z Harrym i Naomi zajęli wolne miejsca na sofie. Przez chwilę panowała głucha cisza, którą po chwili przerwała Naomi.
-Jak długo jesteście razem?
-Byliśmy parą przez dwa lata, ale zerwaliśmy miesiąc temu. Na szczęście parę dni przed walentynkami znowu do siebie wróciliśmy.
Naomi słysząc słowa Pezz rozszerzyła oczy do granic możliwości. Przekląłem w duchu, gdy zauważyłem, że zaciska swoje dłonie w pięści. Po chwili spojrzała na mnie z obrzydzeniem. Bałem się, że może powiedzieć Perrie o Kate, ale nic takiego się nie stało. Widziałem jak walczyła ze sobą, aby mnie nie zabić w tej chwili.
-A ty, od jak dawna jesteś z Harrym?
Naomi zaśmiała się słodko i spojrzała na Edwards łagodnie. Wydawało mi się, że ją polubiła.
-Ja i Harry nie jesteśmy razem.-Pokręciła rozbawiona głowa.-Jesteśmy przyjaciółmi.
-Oczywiście.-Prychnął Niall.
Nao przymknęła powieki jakby zabolał ją komentarz Niall i wzięła głęboki wdech. Powoli otworzyła oczy i uśmiechnęła się sztucznie. Wydawało mi się, że cierpiała z jakiegoś powodu.

-Jesteś naprawdę miłą i piękną dziewczyną.

Perrie uśmiechnęła się ukazując swoje słodkie dołeczki i rząd białych zębów. Jej policzki przebrały czerwoną barwę, a w oczach błysnęły iskierki szczęścia. Słowa Naomi sprawiły, że poczuła się dowartościowana. Nao miała stuprocentową rację co do mojej dziewczyny. Była ideałem.
                                                              *

-Jak długo zamierzałeś oszukiwać moją siostrę?
Wzdrygnąłem się słysząc głos Naomi. Patrzyła na mnie wyczekująco, a między jej brwiami uformowała się zmarszczka. Byłem jej wdzięczny, że postanowiła porozmawiać ze mną na osobności, a nie przy wszystkich.
-Nie wiem.-Westchnąłem.-Nie chciałem jej ranić.
-I tak to zrobisz.
Spojrzałem na nią zszokowany. Jej twarz była pozbawiona uczuć. Po moich plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz.
-Jak to?
-Masz czas do jutra, aby jej to powiedzieć. Jeżeli tego nie zrobisz, to sama jej powiem. Tyle, że jeżeli dowie się tego ode mnie, to masz pewność, że Kate zniszczy Ci życie.

Byłem zszokowany jej słowami. Patrzyła na mnie surowo. Zwiodłem ją. Przez moje błędy straciłem ważne dla mnie osoby. Zawiodłem i przegrałem.

Jestem wcześniej niż zwykle. Rozdziały mogą pojawiać się częściej niż zwykle, ale nie muszą. Wiem, że ten rozdział jest do bani. Pisało mi się go bardzo ciężko. W głowie mam już całą akcję, ale teraz przecież muszę ją opisać, prawda? To może być trudne, ale mam nadzieję, że dam radę.
Spodziewaliście się tego po Zaynie? Zaskoczyłam choć trochę?
Jak mijają Wam wakacje? Ja osobiście wcale ich nie czuję. Macie świadectwo z czerwonym paskiem? Chwalcie się, bo uwielbiam Was słuchać (czytać).
Pozdrawiam Wszystkich i dziękuję za to, że jesteście. Kocham Was, Kochani! <33
PS Przepraszam za utrudnienia z czcionką, ale coś mi się zwaliło. -.-