Epilog

            Wpatrując się w chmury za oknem, wspominałam wczorajszy dzień. Przed oczami wciąż miałam twarz Harry'ego i Pinky. Obydwoje nie chcieli, abym jechała, ale to Pinky najgorzej przeżyła nasze pożegnanie.
- Wyjeżdżam w trasę koncertową na cztery miesiące - powiedziałam cicho.
- Jak to? -zaśmiała się nerwowo. - Nie możesz mnie zostawić.
- Chcę spełniać swoje marzenia, Pinky.
Między nami zapadła krępująca cisza. Słyszałyśmy tylko muzykę dobiegającą z sypialni mojej przyjaciółki. Sama nie wiem, czy jeszcze nią jest. Przecież zerwałam z nią kontakt i właśnie z tego powodu czułam się potwornie.
- Dlaczego nie odpisywałaś na moje wiadomości? - jej głos się załamał. - Dlaczego o mnie zapomniałaś?
- Przepraszam, ja po prostu...- zawahałam się. - Się przestraszyłam. - dokończyłam.
- Czego?
Przełknęłam głośno ślinę. Nie chciałam jej tego mówić. Przede wszystkim nie chciałam zranić ją tymi słowami, które na pewno by ją zabolały. Nie chciałam, ale nie miałam innego wyjścia.
- Bałam się, że mogłaś coś do mnie poczuć. - wyszeptałam.
-Za późno, Nao. - zaśmiała się nerwowo.
- Co? - spytałam zszokowana. Jej słowa spowodowały, że zakręciło mi się w głowie. Ellie nigdy nie miała się we mnie zakochać. Miała być moją najlepszą przyjaciółką.
- To, co słyszałaś. - pokręciła głową. - Nie potrafię nad tym zapanować.
- Przepraszam, ale ja nie potrafię. - moja dolna warga zaczęła się niebezpiecznie trząść. 

-Dlaczego chcesz mnie zostawić? - nie kontrolowała łez, które ciurkiem spływały po jej rumianych policzkach. - Dlaczego?
Nie mogłam patrzeć na nią w takim stanie. Wyglądała jak nie ona. W tym momencie wyglądała jak wrak człowieka, a nie jak piękna i pełna optymizmu dziewczyna. Nie mogłam ją taką oglądać. Po prostu się odwróciłam i odeszłam, tak po prostu.
            Potrząsnęłam głową, aby pozbyć się tych wspomnień. Moje oczy niebezpiecznie się zaszkliły. Nie chciałam być powodem łez Pinky. Zraniłam ją tak bardzo mocno. Odrzuciłam jej uczucia, odrzuciłam jej przyjaźń. Nasza dziesięcioletnia przyjaźń odeszła, a wraz z nią uśmiechnięta twarz Ellie. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas i wszystko naprawić. Ale czy mogłabym "naprawić" jej uczucia względem mnie?
            Wzdrygnęłam się czując czyjąś dłoń na moim ramieniu. Spojrzałam w bok i zobaczyłam Kate, która patrzyła na mnie zatroskana. Swoimi długimi palcami delikatnie zaczęła ścierać łzy z moich policzków. Czy ja naprawdę płakałam?
- Dlaczego płaczesz? - spytała.
- To nic takiego. - uśmiechnęłam się sztucznie.
- Czyli teraz dwie siostry są zranione? - zaśmiała się.
- Najwidoczniej.
Położyłam głowę na jej ramieniu i zamknęłam oczy. Mimo moich jak największych chęci nie mogłam zasnąć. Kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze, kiedy przypomniałam sobie moje pożegnanie z Harrym.
            - Tylko nie podrywaj żadnych panienek bez mojego nadzoru. - zaśmiałam się.
- Twoje życzenie jest moim rozkazem. - uśmiechnął się zadziornie. - Uważaj na siebie.
- Zawsze uważam.
- Będę za Tobą tęsknił, Franky. - zamknął mnie w szczelnym uścisku. - Nawet nie wiesz jak bardzo.
- Ja też, Styles.- Wtuliłam głowę w jego zagłębienie między szyją, a ramieniem.
- Zawsze możesz do mnie zadzwonić.
- Wiem. - uśmiechnęłam się, chociaż tego nie widział.
- Dla Ciebie jestem zawsze dostępny.
            Nie mam pojęcia jak wytrzymam te cztery miesiące bez nich. Mam nadzieję, że to nie koniec naszej znajomości. Zależy mi na nich, kocham ich.

I w taki oto sposób zakończyliśmy część pierwszą opowiadania. Przed Wami jeszcze druga część, no chyba, że jej nie chcecie, to trudno. Jak oceniacie pierwszą część? Co powinno stać się w drugiej?
Czekam na Wasze opinie i propozycje.
Dziękuję za komentarze, jesteście najlepsze <33

Kocham Was <33